Mijn kennismaking met Sportief Wandelen

Op 23 maart 2023 ben ik gaan kijken of Sportief Wandelen iets voor mij is. Ik ben er vervolgens niet meer weggegaan. Twee keer per week Sportief Wandelen. Heerlijk. Dat zouden meer mensen moeten doen. Met deskundige begeleiding door Aad. Hij ziet als het voor mij even te veel is. Waaraan? Aan mijn manier van bewegen, loophouding en ademhaling.

Dat je meedoet is jouw prestatie. En daarmee help je jezelf en stimuleer je ook anderen. En ook nog tijd voor een mooi gesprek. Maar vooral veel oefeningen. Rechtervoet, linkervoet, coördinatie, m’n hersens werken net zo hard als m’n voeten. En voor mijn gevoel doet vooral m’n rechtervoet het meeste werk. En Aad heeft altijd een mooie uitleg van wat hij doet over een onderzoeksrapport dat hij net gelezen heeft. Hij brengt deze theorieën in praktijk. En het is nog gezellig ook!

Ik merk ondertussen dat het lopen iedere keer beter gaat, geeft telkens meer motivatie.

Soms valt er iemand uit. Door blessures of dat het toch te veel is. Soms moet iemand weer aan het werk. En helaas ontvallen ons soms mensen. We zijn allemaal kwetsbaar en daarin steunen wij elkaar en onszelf. En we staan samen even stil bij de levens van Syb en Kars. 

(Note van Aad: Syb en Kars, de één van de oude garde de ander in de bloei van zijn leven. Fijne mensen. Trouwe deelnemers aan Sportief Wandelen. Onverwachts heengegaan. We denken regelmatig aan hen.) 

Loop Leeuwarden

Tijdens een training ontstaat eind 2023 het idee om mee te gaan doen met de Loop Leeuwarden. Op 2 juni 2024 de 5 kilometer. Ga ik het doen? Aad houdt een peiling. Er blijkt genoeg belangstelling te zijn om een groepje te vormen voor een wekelijkse derde training, te beginnen in januari.

Op 10 januari starten we. Wij kennen elkaar eigenlijk niet. Advies van Aad: blijf praten tijdens het lopen. En het werkt: lopend leren we elkaar steeds beter kennen. Het lijkt ook dat ik het lopen nog niet verleerd ben. En het geeft me energie. Helene houdt exact de tijden in ons groepje bij. We lopen doorgaans vrij constant; zo’n 7 minuten en 50 seconden per kilometer. Veronica blijf soms even achter om haar suiker te meten, maar ze doet het! Niemand wordt afgerekend, in tegendeel, we hebben veel steun aan elkaar. Iedereen ontwikkelt zich, maakt vorderingen en is gemotiveerd om samen ons doel te halen. En wat ook heel belangrijk is: na afloop even koffie of thee met koek! Gezelligheid, inspanning en ontspanning.

En zo is ineens 2 juni en is iedereen een winnaar. Van zichzelf. Want tot het eind toe zijn er tegenvallers in de groep. We realiseren ons hoe kwetsbaar we zijn. Maar iedereen heeft zichzelf telkens opgepakt; met steun van de anderen lukt het. 

Met Helene en Jellie kom ik over de finish. Hester is al binnen. Gelukkig genoeg hersteld van haar blessure. We wachten de anderen op. Allemaal kampioen geworden. En het mooie van al deze lieve mensen is, dat ik gewoon vergeet wat er is gebeurd. Pas later als ik na de 5 km thuiskom en vraag aan Tineke of ze bang was of het misschien weer mis zou gaan. Ze zei: “Eigenlijk niet bang, maar er ging wel wat door me heen toen ik je over de finish zag komen, anderhalf jaar verder…” Toen kwamen de traantjes en even later ook bij mij. Het is inderdaad heel wat.

Dank Aad, dank lieve mensen!